Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Τα δικά μου Χριστούγεννα!!


Καλά Χριστούγεννα γεμάτα υγεία γεμάτα αγάπη και φωτισμένα πρόσωπα!!

Φεύγω αύριο τρέχοντας απο τη δουλειά για να βρεθώ στην πόλη μου, να τη δώ στολισμένη, να γεμίσω τα πνευμόνια μου απο τον αέρα της, τις μυρωδίες της, τις λιχουδιές της (και της μαμάς κυρίως).
Φεύγω τρέχοντας να δώ την οικογένεια μου, να δώσω στην πριγκιπέσσα μου τα δώρα της, να δώ πως μεγάλωσε ο πνευματικός μου γιός, να ξαναβρεθώ με τους φίλους μου, να ξαναδώ την Τοτού μου που μου έλειψε 4 μήνες τώρα που είναι Ολλανδία, να περπατήσω στους γνώριμους δρόμους....όχι μόνη όμως....ο καλός μου θα είναι μαζί μου, να μου κρατάει το χέρι και να μοιράζεται τη χαρά μου.
Μεγάλο τσίρκο θα γίνει η Θεσσαλονίκη αυτά τα Χριστούγεννα....

Ανυπομονώ!!!!!!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Να απεργεί κανείς ή να μην απεργεί?

Μεγάλη μέρα σήμερα.
Η μέρα της μεγάλης απεργίας.
Η μέρα που βγήκαν όλοι να φωνάξουν, να διαδηλώσουν, να απαιτήσουν για τα αυτονόητα.
Συγνώμη ρε παιδιά πριν πόσο καιρό είχαμε εκλογές?
Εσείς δεν αποφασίσατε για τη σημερινή κατάσταση πριν 2 μήνες?
Γιατί φωνάζετε τώρα?
Δεν το ξέρατε οτι θα γίνει αυτό?
Μην μου πείτε οτι πιστέψατε τις προεκλογικές παπαρολογίες γιατι θα με πιάσει παράκρουση!!!
Που είσασταν 20 χρόνια τώρα?
Σε άλλη χώρα ζούσατε?
Σε άλλο πλανήτη?
Δεν ξέρατε πως γινόταν η διαχείριση στα ταμεία?
Τι περιμένατε? Οτι το απόθεμα θα φτάσει για να πάρετε εσείς σύνταξη οπότε δεν αγχωνόσασταν?
Τώρα σας έπιασε ο πόνος που θίγεται ο κώλος σας?
Κανονικά στους δρόμους σήμερα θα έπρεπε να είναι η γενιά των 700.
Αυτοί που πληρώνονται ψίχουλα παρά τα πτυχία τους και τα ωράρια εργασίας.
Αυτοί που μέχρι να φτάσει η ώρα να βγούν στη σύνταξη τα όρια θα έχουν φτάσει τα 80 και βάλε.
Αυτοί που έχουν πλέον δεδομένο οτι παρά τις παχυλές κρατήσεις του πενιχρού μισθού τους δεν θα καταφέρουν μάλλον να πάρουν σύνταξη.
Αυτοί που συνειδητοποιούν τη κατάσταση του Ελλαδιστάν και έχουν ρίξει ενα φάσκελο στα κόμματα του κώλου που κυβερνάνε τόσα χρόνια.
Όλοι αυτοί όμως που χρόνια τώρα δεν αλλάζουν μυαλά και δεν βοηθάνε να αλλάξει η κατάσταση καλύτερα να κάνουν τουμπεκί ψιλοκκομένο γιατί δεν τους παίρνει, είναι συνυπεύθυνοι.
Εγώ ανήκω στους μή απεργούς, σε αυτούς που ξύπνησαν από το χάραμα για να καταφέρουν να πάνε στη δουλειά τους σήμερα, γιατι ο μισθός μου δεν αντέχει περικοπές και γιατί 1 μέρα απουσίας ισ0δυναμεί με 3 μέρες 12ωρα για να καλύψω το χαμένο χρόνο.
Αυτό δεν με κάνει αδιάφορη στα προβλήματα του μέλλοντός μου απλά υπέυθυνη στα προβλήματα του παρόντος.

Υ.Γ.
Ειμαι υπέρ της απεργίας γιατί είναι ο μόνος τρόπος που έχει ο κόσμος για να ακουστεί απλά ορισμένοι που βάλανε τα χεράκια τους για να βγάλουν τα ματάκια τους ας μην το παίζουν τώρα θιγμένοι.

Κάντε μου τώρα ένα δωράκι πάνω στο δεντράκι για να χαρώ γιατί έρχονται δύσκολα χρόνια.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Καπή Κολωνακίου

Αγαπημένοι μου συμπλόγκερς, μου λείψατε αλλά λόγω φόρτου εργασίας no time for blogging!!

Αποφάσισα να γράψω σήμερα για να κάνω μια καταγγελία και ελπίζω οι αρμόδιοι να εισακούσουν την έκκληση μου.
Το Κολωνάκι έχει άμμεση ανάγκη απο ΚΑΠΗ. Παρακαλώ να επισπευτούν οι διαδικασίες να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος, με τα απαραίτητα αξεσουάρ γιατί μιλάμε για Καπή στο Κολωνάκι, να έχει άνετους καναπέδες και πολυθρόνες, πολυελαίους, τεράστιες οθόνες TFT που να παίζουν ολημερίς ταινίες Α΄ διαλογής για τους γεράκους.

Χθές μετά απο βολτίτσα και μαμ στο Κολωνάκι είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε cinema να δούμε τον ¨ερωτα στα χρόνια της χολέρας¨ ένα βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκες που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη και περιγράφει εναν έρωτα 50 ετών που περίμενε καρτερικά να ολοκληρωθεί. Η ταινία καλή, αν και ήταν αργή σχεδον 3 ώρες (too much πιάνεται η μέση σου στο κάθισμα) και είχε αρκετές σκηνές που βγάζαν γέλιο παρόλο που ήταν εποχής.
Καθότι είμασταν στην περιοχή είπαμε να τη δούμε στον κινηματογράφο στο Κολωνάκι.
Καθόμαστε στις θεσούλες μας και παρατηρούμε το μέσο όρο ηλικίας, πρέπει να είμασταν τα νιάνιαρα της αίθουσας διοτι στα 100 άτομα τα 80 είχαν πατήσει τα 70.
Είμασταν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μισό αιώνα. Δίπλα μας καθόταν ένας γλυκύτατος γεράκος, ο οποίος όπως έμαθα αργότερα είναι πρώην υπουργός και μέγας πολιτικός, με τη γυναίκα του (λατέρνα απο το πολύ βραχιόλι-δακτυλίδι-κολιέ), και παραδίπλα άλλο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων.
Ξεκινά η ταινία και ξεκινάει και η διασκέδαση. Σε κάθε σκηνή η σύζυγος του γεράκου σχολίαζε, θυμόταν την προηγούμενη σκηνή και συνδύαζε τα γεγονότα, όχι μέσα στο μυαλό της όπως θα έπρεπε αλλά φωναχτά, έπιανε και συζήτηση με το άλλο ζευγάρι και ο κινηματογράφος εξελίχθηκε σε καφενέ. Ο γεράκος έπινε το ουισκάκι του και απαντούσε λακωνικά στις ερωτήσεις της συζύγου που γλώσσα δεν έβαζε μέσα η καρακάξα (πίσω απο κάθε πολιτικό κρύβεται μια καρακάξα, ένας απο τους λόγους που ο τόπος πάει κατα διαόλου).Αντεξα μια , δυο , τρεις, στο τέλος λύγισα και την έκανα την παρατήρηση, όχι οτι λύθηκε το πρόβλημα αλλά το βουλώσανε για κάποια λεπτά, σταμάτησε να μιλάει ο γεράκος και η σύζυγος έπιασε ψιλή κουβέντα με τους παραδίπλα και δεν με ενοχλούσε.
Παρά τη πίεση που ανέβηκε και τα νεύρα που γίνανε κρόσια φεύγοντας κατάλαβα τι έφταιγε.
Στην έξοδο όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες χαιρετιόντουσαν και πιάναν ψιλή κουβέντα.
Είναι πασιφανές οτι οι καημένοι οι γέροντες δεν έχουν κάποιο χώρο να συναντηθούν και να τα πούνε και πάνε στο cinema, παίρνει η Κυρα Κούλα τη Κυρα Λίτσα στο τηλέφωνο και δίνουν ραντεβού στο cinema για ψιλή κουβέντα. Βάφονται στολίζονται, παίρνουν και τα γερόντια τους και πάνε στο cinema, και θέμα συζήτησης να μην έχουν θα βρούνε χάρη στη ταινία.

Οπώς καταλαβαίνεται το πρόβλημα τους είναι μεγάλο και χρήζει άμεσης επίλυσης, μην κοιτάτε που είναι Κολωνακιώτες και δεν τους επιτρέπει η κοινωνική τους θέση να ζητήσουν κάποια πράγματα, πρέπει εμείς οι νέοι πρώτοι να τους σκεφτούμε, αν δεν έχουν ενα ΚΑΠΗ με προδιαγραφές Κολωνακίου να πάνε που θα βάλουν τις γούνες και τα μπιζού τους, τα αρώματα και τις σκιές σε έντονο πορτοκαλί και πράσινο?
Αν δεν λυπάστε αυτούς λυπηθείτε εμάς γιατί την επόμενη φορά που θα το ζήσω αυτό δεν θα το πάρω στην πλάκα και στο χαβαλέ και θα τους στείλω σε σουίτα νοσοκομείου 12κλινο παρακαλώ να τα λένε όλη μέρα.
Μην με παρεξηγείτε τους συμπαθώ τους γεράκους φτάνει να μην τους βλέπω μέσα στο λεωφορεία τις ώρες που ο κόσμος πάει στη δουλειά του και αυτοί αποφασίζουν να βολτάρουν, και στον κινηματογράφο στην προβολή που πάω εγώ.

Είμαι υπερβολική???

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

My little princess


Το Σαββατοκύριακο ήταν σκέτη ταλαιπωρία...το ταξίδι μακρύ και ο χρόνος ελάχιστος...
Ποιον να πρωτοδείς, που να πας, τι να ευχαριστηθείς σε λιγότερο απο 2 μέρες?
Πως να πεις όχι ομως σε ενα παιδί που έχει να σε δει 2 μήνες και σε περιμένει με ανυπομονησία?
Για σένα πριγκίπισσα μου θα το ξανακάνω όσες φορές χρειαστεί...
Τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά!!!!

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Τηλεγράφημα

Καλησπέρα!!!

Το στομάχι είναι οκ।στοπ

Οι εξετάσεις βγήκαν οκ।στοπ

Ολη η βδομάδα ήταν πολύ κουραστική।στοπ

Φτιάχνω βαλίτσα για Θεσσαλονίκη।στοπ

Τα λέμε απο Δευτέρα με νεότερα।στοπ

Καληνύχτα.......

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Το στομαχάκι μουουουυυυ......


Κάθομαι στον καναπέ μου τυλιγμένη με την κουβερτούλα μου, το χαμομηλάκι δίπλα μου μαζί με μια μισοφαγωμένη μπανάνα και παξιμάδια! Απο χθες κάποιοι χορεύουν κλακέτες στο στομάχι μου, μιλάμε έχουν στήσει πραγματικό γλέντι με πεθάνανε!
Ξύπνησα χθες με πόνους , το πείσμα μου δεν με κράτησε στο κρεββάτι και πήγα στη δουλειά....σε μια ώρα είχα φύγει...Απο την ξάπλα με πόνεσε και η μέση, αλλά απο το πόνο μόνο να διπλώνομαι στα δύο μπορούσα...
Απο φαγητό δεν το συζητώ με το ζόρι με τάιζε στις τρεις το χάραμα ο καλός μου μπάς και ηρεμησω λίγο απο τον πόνο και μπορέσω να κοιμηθώ!Σήμερα είμαι κάπως καλύτερα, δεν ξαπλώνω (παραμένω διπλωμένη στα δύο βέβαια) έχω κάτι κολικούς ανά εικοσάλεπτο και ένα μόνιμο πόνο στους μυς απο το συνεχές σφίξιμο...
Το απόγευμα θα πάω και στο γιατρό και ίδωμεν....κάτι τέτοιες ώρες πολύ μου λείπει η μαμά μου...

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Δεν έχω θέμα!!

Πάντα με ενοχλούσε το γεγονός οτι το Σαββατοκύριακο κυλάει σαν νερό ενώ η υπόλοιπη βδομάδα αργά και βασανιστικά.
Ποτε έφτασε Κυριακή απόγευμα δεν το πήρα χαμπάρι και άντε πάλι αύριο ξύπνημα στις 7 το πρωί....με σκοτώνει να ξυπνάω τέτοια ώρα...
Απο δουλειά πάμε καλά έχω τόση πολλή που το 20λεπτο διάλειμμα που έχουμε οι καπνιστές το κάνω 5λεπτο γιατι με αγχώνουν οι στοίβες στο γραφείο που δεν λένε να τελειώσουν και παρόλο που λένε οτι είμαι αρκετά γρήγορη στη δουλειά μου παρόλο που είμαι μόνο 2 βδομάδες εγώ δεν το βλέπω...αυτή τη βδομάδα με βλέπω να βαράω κατι ξεγυρισμένες υπερωρίες μπας και καταφέρω να κλείσω μήνα εντος της προθεσμίας....πίκρα...
Εκτος αυτού δεν έχω και τίποτα ενδιαφέρον να γράψω για ποστ....αααα εκτος του οτι πήγα να δώ το El Greco και απογοητεύτηκα απο την έλλειψη σεναρίου και τα βλαχοαγγλικά της Δήμητρας....γλυκιά μου να δουλέψεις το accent σου κρίμα είναι....
Αλλαξα και το template λόγω βαρεμάρας, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Ξεκινάω αυτή τη βδομάδα (αν προλάβω) και μαθήματα ζωγραφικής γιατι είπα η καλλιτέχνης να μην αγοράσω έργα τέχνης αλλά να τα φτιάξω μόνη μου και ο καλός μου το έδεσε κόμπο και περιμένει να δει έργο μου.
Δήλωσα συμμετοχή και σε κάτι σεμινάρια στη δουλειά, γιατι αν θές ενα καλό βιογραφικό και μια καλή υπόληψη στην εταιρία πρέπει να σεμιναριάζεσαι που και που οπότε ο Νοέμβρης είναι φουλ.
Παρόλαυτα κανονίζω να ανέβω και στα πάτρια εδάφη για weekend χαλάρωσης και φαγητό μανούλας....αχ!!!
Κάπου εδώ τελειώνουν τα νέα μου και δεν μου έρχεται στο μυαλό κάτι γαργαλιστικό να σας αναφέρω, ελπίζω απο βδομάδα αν δεν έχω βαρέσει μπιέλες να επανέλθω με θέμα.

Υ.Γ.
Ρε Μένιο ζείς ή σε σκότωσα με τη μαγειρική μου?

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

I have a job!!!

Απο τη Δευτέρα επιτέλους αφήνω το καθησιό και πιάνω δουλειά!!!
Βαρέθηκα να ψάχνω και να περιμένω ως μάνα εξ΄ουρανού να μου έρθει η σουπερ ουάου δουλειά σαν να μου τη χρωστάει ο θεός και αποφάσισα να συμβιβαστώ. Βέβαια ο συμβιβασμός είναι οικονομικός φυσικά. Τα θετικά είναι οτι θα δουλέψω στο κεντρικό λογιστήριο της εταιρίας που δούλευα στη Θεσσαλονίκη, θετικό γιατί δεν θα είμαι σε κάποια μικρή θυγατρική αλλά στη μαμά εταιρία, μεγάλο plus για το βιογραφικό μου, θα είμαι δλδ σε ένα περιβάλλον σχετικά οικείο καθώς ξέρω τον τρόπο που δουλεύουν και τα μηχανογραφικά τους συστήματα οπότε δεν θα εχω ιδιαίτερο πρόβλημα εξοικίωσης και θα παίρνω επιτέλους και τα ένσημα που μου αναλογούν ως βοηθός λογιστή πράγμα που στερήθηκα τα τελευταία 2,5 χρόνια που με είχαν στο περίμενε. Το αρνητικό βέβαια είναι ο μισθός που φυσικά είναι ο βασικός, ανώτερος βέβαια απο αυτά που έπαιρνα στα βόρεια αλλά όχι και πολλά πράγματα, θα περιμένω το Μάρτη να κρίνουν κατα πόσο ανταπεξέρχομαι στα νέα μου καθήκοντα για να τον αυξήσουν αναλόγως. Βεβαια η εταιρία γενικά έχει καλές παροχές στους εργαζομένους και μου φτάνει να μάθω 5-10 πράγματα αρχικά και αν δεν τα βρούμε στην πορεία απο δω παν κι άλλοι. Τουλάχιστον έχω δουλίτσα και προς το παρόν αυτό μου φτάνει.
Την τρίτη κατα τα λεγόμενα της forthnet θα έχω και ιντερνέτι, ελπίζω να μην πάθω και να μην τραβήξω τα δεινά του αδερφού μου διαφορετικά βλέπω οικογενειακώς να κάνουμε καταγγελίες!!!
Αυτά τα τρομερά νέα προς το παρόν !!!

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

One year blogging



Πρίν απο 1 χρόνο άνοιξα το πρώτο μου blog, αυτό που κακίν κακώς έσβησα μαζί με όλο το google λογαριασμό μου και χάθηκαν κείμενα υψίστης λογοτεχνικής σημασίας, μ@λ@κι@ς και μπούρδας, έ άνθρωπος είμαι είχα και τις κακές μου στιγμές.

Πρίν ένα χρόνο ήμουν στη φάση της βλακείας, έκανα κρεπάλες, ξενύχτια, άλλαζα γκόμενους σαν τα πουκάμισα και είχα βρεί τον έρωτα σε μια σχέση που είμασταν τρεις, η τρίτη ήμουν εγώ και η δεύτερη έγινε τάρανδος εξαιτίας της αφεντιάς μου. Όλα αυτά ξέσπασμα λόγω χωρισμού απο μια μακροχρόνια και ψυχοφθόρα σχέση.

Δεν τα λέω όλα αυτά ούτε για να παινευτώ οτι ταχα κάτι έκανα και δεν ήμουν το καλό κορίτσι ούτε επειδή μετανιώνω και ψάχνω για συγχωροχάρτι, δεν μετανιώνω για τίποτα απο όσα έχω κάνει στη ζωή μου. Ακόμα και τα λάθη μου με βοήθησαν και όταν τα έκανα κατα κάποιο τρόπο τα είχα ανάγκη. Πέρασα απο φάση που δεν με ενδιέφερε κανένας και τίποτα, που είχα κλειστεί στον εαυτό μου και στο σπίτι για να περάσω στο άλλο άκρο που του να μην με βλεπει το σπίτι παρα μόνο οταν έψαχνα κρεββάτι για ύπνο. Απο το να δουλέυω 8 ώρες και τις υπόλοιπες να χαζολογάω στο να χτυπάω 10ωρα και σαββατοκύριακα και δεύτερη δουλειά και έξτρα μαθήματα. Η μέση λύση δεν υπήρχε μόνο τα 2 άκρα και τελικά δεν μου άρεσε κανένα. Κάπου στη πορεία βρήκα τον εαυτό μου, και δεν ήταν σε κανένα απο τα 2 άκρα. Ηταν κάπου στη μέση. Καλό είναι όταν έχεις σχέση να έχεις την αποκλειστικότητα ή τουλάχιστον να νομίζεις οτι την έχεις, η άγνοια είναι ευτυχία σε αυτές τις περιπτώσεις αλλιώς είναι βλακεία σου να κάθεσε και να ανέχεσε καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν.

Γνώρισα κατα τύχη έναν άνθρωπο που είχε διάθεση να με ακούσει, να με καταλάβει χωρίς να με κρίνει και να με αγαπήσει παρά τα ελλατώματα μου ή ακόμα και γι αυτά, βρήκα κάποιες ισορροπίες στη δουλειά μου και στο σπίτι μου, βρήκα χρόνο για τους φίλους μου και έκανα τις αποστάσεις να φαίνονται 2 τσιγάρα δρόμος (α ρε aegean να σαι καλά ).

Γνώρισα ανθρώπους μέσα απο τα blog μέσα απο τα ποστ και τα σχόλια τους, έμαθα πράγματα, γέλασα, προβληματίστικα, γνώρισα κάποιους απο κοντά και τελικά κατάλαβα οτι όσο απρόσωπο κι αν φαίνεται αυτό το μαραφέτι πισω απο κάθε πληκτρολόγιο και οθόνη κρύβεται αλλος ένας άνθρωπος με τα δικά του προβλήματα και ανησυχίες, άλλοτε ίδια και άλλοτε διαφορετικά απο τα δικά μου.

Μέσα σε ένα χρόνο μεγάλωσα λίγο, όχι εξαιτίας της blogoσφαιρας αλλά χάρη σε αυτή μπορώ να δώ την αλλαγή μου μέσα απο τα ποστ όπως μέσα απο τα κείμενα σε ένα ημερολόγιο σαν αυτό που έχω κρυμένο σε κάποια κούτα ακόμα.

Πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα απο τη Θεσσαλονίκη, φέτος απο Αθήνα σε ένα χρόνο απο σήμερα ποιος ξέρει απο που?

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Για Θεσσαλονίκη - Αθήνα

Οταν μπλέχτηκε η Πάνω Πόλη με την Κάτω Πόλη η Πάνω αρνιόταν πεισματικά να δεχτεί το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει το Θερμαϊκό, τα κάστρα και τις μπουγάτσες.
Τα 504 χιλιόμετρα στο μυαλό της γίνανε λιγότερα και προσπαθούσε να ενώσει τις 2 πόλεις, αλλά οι άτιμες είναι τόσο ίδιες αλλά και τόσο διαφορετικές.
Ξύπνησε ξαφνικά μια μέρα ήρεμη και ανακοίνωσε στα κάστρα, το Θερμαϊκό και τις μπουγάτσες οτι τους αγαπάει πολύ αλλά θα τους αφήσει για να πάει να βρεί τα καλαμάκια και τους χαμουτζήδες.
Όλα γελάσανε δεν την είχανε ικανή ομως αυτή το είδε σαν παιχνίδι και έφυγε.
Και ακόμα παιχνίδι το βλέπει γιατι αν δεν δεις τη ζωή σαν παιχνίδι πάει την π@ύτσισες, σε τραβάει απο δώ και απο κει όπου θέλει και περνάνε τα χρόνια και ανακαλύπτεις στα 50 σου οτι τελικά έδωσες χαμένες μάχες και αυτές που είχαν ουσία τις παρέδωσες αμαχητή.
Οταν ανακάλυψα το blog του street spirit και διάβασα πως άφησε την Κάτω Πόλη για την Πάνω Πόλη για να ζήσει με τη Β. ζήλεψα το θάρρος του, αλλά κατάλαβα οτι κότσια έχουμε όλοι φτάνει να τα βρούμε μέσα μας γιατι κάπου στην πορεία της ζωής μας τα κρύψαμε, το ασφαλές ελληνικό οικογενειακό περιβάλλον μας έβαλε στη νοοοτροπία του δεν μας χρειάζονται, υπάρχουν και ασφαλείς οδοί.
Αλλα τελικά οι δύσκολοι δρόμοι είναι αυτοί που μας αλλάζουν γιατι διαφορετικά δεν μπαίνουμε στο τρυπάκι της αλλαγής είμαστε της χαλαρότητας και της ασφάλειας.
Δεν είναι κακό απλά δεν ταιριάζει σε όλους.
Ο street spirit είναι ευτυχισμένος στην Πάνω Πόλη και χαίρομαι γι αυτόν και μου δίνει κουράγιο.
Η δική μου ζωή στην κάτω πόλη δεν έχει μπει ακόμα σε τροχιά κάνει τα πρώτα της βήματα αλλά ευελπιστώ οτι θα πάρει το δρόμο της και προς το παρόν το δρομάκι είναι πολύ όμορφο κάπου θα βρει τη σωστή στροφή και θα βγεί και στην εθνική.

Υ.Γ. ( Μην εκλάβετε ως κακία απλά ως διευκρίνηση)
1) Δεν μιλάμε όλοι οι Θεσσαλονικείς με με και σε σε όλες τις προτάσεις μας, πολύ τηλεόραση βλέπετε μερικοί. Η αιτιατική μπαίνει οπου είναι απαραίτητη και όχι για το θεαθήναι.
2) Το λλλλ το παχύ δεν το έχουμε όλοι σε μεγάλο βαθμό αλλά και σε μικρές δόσεις.
3)Ο επόμενος που θα με πει επαρχιωτοπούλα ας ρίξει πρώτα μια ματιά στη καταγωγή του, δεν μπορεί όλοι να γεννήθηκαν Αθηναίοι σε αυτή την πόλη. Αλήθεια μετά απο πόσα χρόνια ξεχνάει κανείς την καταγωγή του και αυτοανακυρήσετε Αθηναίος?

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΜΕΝΑ.!!!

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Και ξημέρωσε Αθήνα

Αντε ξανά στα νότια.
Αφησα τη δροσούλα και κατέβηκα στη ζέστη.
Και άντε πάλι βάλε το κουστουμάκι και πάνε στις εταιρίες για συνέντευξη και χαμογέλα και πές το ίδιο ποιηματάκι που έμαθες τόσο καλά και άκου τις ίδιες απαντήσεις και το ίδιο budget για μια δουλειά στελέχους( μαλάκα μάλλον) που δεν έχει ωράριο και παίρνει 1000 ευρώ αλλά δουλεύει στην τάδε μεγάλη εταιρεία και μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του κάποιον (μαλάκα επαναλαμβάνω). Πάντως πήγα και εταιρία 5 λεπτά απο το σπίτι μου με τα πόδια με ωραίο περιβάλλον και νορμάλ ωράριο και αληθινούς ανθρώπους και πολύ θα γούσταρα να με πάρουν. Απο την άλλη η εταιρεία που δούλευα τα τελευταία 3 χρόνια στα βόρεια έχει τα κεντρικά της εδώ και λόγω καλών σχέσεων με τα διευθυντικά στελέχη μου κάνει μια προσφορά για θέση εργασίας σε οικείο περιβάλλον, βέβαια μόλις μάθω τις λεπτομέρειες και το budget θα δείξει πόσο καλή είναι εν τέλει η προσφορά.
Πάντως τις τελευταίες μέρες είμαι αισιόδοξη και πιστεύω θα μου βγει σε καλό.
Πάντως δεν θα παραμείνω για πολύ ακόμα άνεργη.
Η σύνδεση του ίντερνετ αργεί ακόμα και δυστηχώς ιντερνετ καφέ δεν έχει στη γειτονιά μου οπότε οι επισκέψεις μου στα μπλογκ είναι περιορισμένες.
Α και τα ιντερνετ καφέ δεν τα αντέχω είμαι μια ώρα εδώ και ήδη έχω πονοκέφαλο, τι στο κόρακα μικρόφωνο έχουν καταπιεί όλοι εδω μέσα και φωνάζουν τόσο?
Χαίρομαι που το σπίτι σιγά σιγά μαζεύεται, σε ένα μήνα θα έχουμε και σαλόνι, μετά την απόκτηση πλυντηρίου βρήκα άλλο ένα λόγο να χαίρομαι.
Ανακάλυψα οτι οι δουλειές του σπιτιού μου προκαλούν νεύρα, ειδικά το σιδέρωμα. Ασε που αρχίζω να καταλαβαίνω τη μάνα μου που όποτε συμμάζευε και κάναμε ανω κάτω ανέβαζε πίεση, αρχισα να συνειδητοποιώ πόσο της μοιάζω και τρόμαξα.
Γνωρίζω κόσμο και βλέπω οτι τελικά είτε Θεσσαλονικιός είτε Αθηναίος όλοι ίδιοι είμαστε, τα ίδια ζόρια περνάμε και τους ίδιους μαλάκες βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ηρθαν και οι πρώτες επισκέψεις, ο αδερφός μου κατεύθασε και άρχισα να μετατρέπομαι σαν 2η μάνα που αγχώνεται, άστα να πάνε.
Αρχισα να συνηθίζω τη γειτονιά και τους ανθρώπους, το μετρό να μου φαίνεται κάτι φυσιολογικό σαν να υπήρχε απο πάντα, να μην χάνομαι κάθε μέρα, (το περιόρισα κάπως), να αναγνωρίζω δρόμους και να μην πανικοβάλομαι με το παραμικρό, το σπίτι μου αρχισα να το νιώθω δικό μου, οι σακούλες να εξαφανίζονται απο το χώλ, τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους και η παραμονή μου εδώ να μην είναι διακοπές αλλά καθημερινότητα.
Αυτά για αρχή, εχω μια σιγουριά οτι μέσα στις επόμενες 2 βδομάδες θα έχω βρει και δουλειά.
Δεν ξέρω γιατι απλά το νιώθω....συναίσθημα....όλα θα πάνε καλά!!!

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Δύο βδομάδες

Υποτίθεται οτι ήρθα Θεσσαλονίκη και είχα ιντερνέτι για να μπλογκάρω και τελικά δεν προλάβαινα. Αλλά σήμερα θα τα πώ μαζεμένα!!!
Αύριο επιστρέφω σε νότια εδάφη...τέρμα η παραμονή στη Θεσσαλονίκη, τους ξέσκισα τους καφέδες στην Αριστοτέλους, το τέλειο φαϊ στο "Ούζου Μέλαθρον" και στο "Μόλυβδο".Χάρηκα το οφθαλμόλουτρο στις βιτρίνες, περιορίστηκα σε αυτό και δεν πήρα ούτε γόβες, ούτε μπότες, κλαψ οι άνεργες δεν κάνουν ψώνια τρώνε τα λεφτά τους διασκεδάζοντας , πότε θα μου ξαναδωθεί τόσος ελεύθερος χρόνος?
Δούλεψα γραμματέας στις εκλογές και άκουσα το απαράμιλλο σχόλιο από εκλογική αντιπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας μόλις την ενημερώσανε για το προβάδισμα απάντησε " να την ξανακάψουμε την Ελλάδα στις επόμενες εκλογές"....πράγμα που πιστέυω ειπώθηκε πάνω στον υπέρμετρο ενθουσιασμό της αλλά με έκανε να καταλάβω πόσο δίκιο έχουν όταν λένε οι πολιτικοί μιας χώρας είναι ο καθρέπτης των πολιτών της....πώς να έχουμε καλύτερους πολιτικούς όταν οι ίδιοι οι πολίτες μπροστά στο όφελος του εκάστοτε κόμματος και κατ' επέκταση το δικό τους αδιαφορούν για το κόστος ή για την κατάντια μας. Αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για το μέλλον αυτού του τόπου και για το καλό των πολιτών
σίγουρα δεν μπλέκονται με την πολιτικοί αλλά ακόμα και αν μπλεχτούν κάποια στιγμή χάνουν τον στόχο τους.....Η αριστερά τάζει τα ανεφαρμόσημα μέτρα εκ του ασφαλούς, ποτέ δεν θα γίνει κυβέρνηση για να βρεθεί αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Η δεξιά παίρνει μέτρα με αντιλαϊκή γέμιση αλλά γευστικότατο γλασάρισμα που για τον απλό πολίτη που δεν διαβάζει τα ψιλά γράμματα φαίνονται ελπιδοφόρα. Καλά για το κόμμα των κεντρώων δεν το συζητώ δεν μπορεί να λύσει τα εσωκομματικά του περιμένουμε να κάνει και αντιπολίτευση?....σε τι? Με μικρές διαφοροποιήσεις τις ίδιες απόψεις κουβαλάει....
Αντε ετοιμαστείτε οι νέοι ασφαλισμένοι ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ να πάρετε το 50% του μισθού σας για σύνταξη στα 65 με επιφύλαξη βέβαια καθότι μέχρι να φτάσετε τα 65 ή θα τα έχετε τινάξει τα πέταλα ή θα πάει το όριο στα 75 ή με το ποσό της σύνταξης μόνο καραμέλες θα μπορείς να πάρεις και με μασέλα που να την φχαριστηθείς κιόλλας. Αντε και απο το νέο έτος στο 21% το Φ.Π.Α. , το μόνο που δεν αυξάνεται σε αυτή τη χώρα είναι οι μισθοί....ά συγνώμη αυξάνονται των βουλευτών δεν φτάνανε τα 6000 μηνιαίως ομόφωνα αποφάσισαν αύξηση( δεν θυμάμαι ακριβώς το ποσοστό πάντως είναι αρκετά μεγάλο), στο μόνο που συμφωνούν πάντα οι 300....Σταματάω γιατί ανακατεύτηκα....
Πάντως τα καταφέραμε οι Θεσσαλονικείς και τις βάλαμε τις ξανθιές μας καλλονές στη βουλή.
Η μία εχει γίνει παλιά στο κουρμπέτι η άλλη απέτυχε την πρώτη φορά, τη δεύτερη όμως διέπρεψε (έμπλεξε με το γυαλί και την μάθανε και οι πέτρες).

Την Κυριακή ανέλαβα καθήκοντα πνευματικής μαμάς ή όπως είπε ο κουμπάρος μου " Ξέρεις τώρα το σημαίνει αυτό ε? αν τα κακαρώσουμε το παιδί δικό σου..."black χιούμορ....
Έφταιγε που η νονά ήταν άσχετη?...που και οι γονείς μια απο τα ίδια?....μπα οι παπάδες φταίγανε που ήταν πιο άσχετοι κι απο μάς...Ειδικά όταν βάζεις τη μαμά να κρατάει το μωρό και να λέει τα φτου φτου και απεταξάμειν και ξαφνικά καταλαβαίνεις την πατάτα αλλάζει το μωρό χέρια και λές, δεν πειράζει θα πει η νονά το πιστεύω μωρέ μισά μισά...Βέβαια το γέλιο ήταν κατα τη διάρκεια που ο παπάς μου έλεγε να μην έχω τράκ, ο διάκος που έχανε τα λόγια και του τα ψιθύριζε ο παπάς, τα τσογλάνια οι φίλοι μου με αρχηγό τον καλό μου που χαζογελούσαν και σχολιάζαν πως οι παππάδες ζαχαρώναν τις κοπέλες αντί να κάνουν σωστά τη βάπτιση, τον παπά που μέσα στις ψαλμωδίες σχολίαζε και τα πάντα γύρω του και κυνηγούσε και το φωτογράφο να του δείξει πως κάνει βίδες το μαλλί και αποκορύφωμα τον μπέμπη που έβγαλε τα πνευμόνια του απο το κλάμα καθ 'όλη τη διάρκεια και μόλις έκανε το μπανάκι του έριξε έναν ύπνο και δεν τον ενοχλούσε τίποτα...
Αυτά εν ολίγοις, από γέλιο μια χαρά τα πήγαμε!!
Νεότερα από βδομάδα από το κάτω μέτωπο....

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Τα μάζεψα τα πράγματα....


Δεν ξερω τι είναι πιο δύσκολο να είσαι αυτός που ξεπροβοδίζει ή αυτος που ξεπροβοδίζουν?
Οταν αποχαιρετούσα πριν μερικές βδομάδες μια απο τις κολλητές μου καθώς εφευγε για Ολλανδία κρατήθηκα δεν συγκινήθηκα , ένας χρόνος είναι θα περάσει σκέφτηκα, θα της αρέσει, θα διασκεδάσει πρέπει να χαίρομαι γι αυτήν οχι να λυπάμαι που τη χάνω.
Οταν αποχαιρετούσαν εμένα πάλι κρατήθηκα, οταν έκλαιγε η Νατασσούλα σαν να με έβλεπε για τελευταία φορά γελούσα και την πείραζα.
Οταν έφτασα στην Αθήνα σκέφτηκα αυτό είναι κοίτα να το συνηθίζεις.
Δεν θα γίνω ποτέ Αθηναία και ας με πειράζουν οι φίλοι μου τώρα που ανέβηκα ξανα Θεσσαλονίκη, δεν νομίζω οτι θα με συνεπάρει η πόλη ούτε βέβαια οτι θα τη μισήσω.
Τις τελευταίες 2 βδομάδες γυρνάω με το χάρτη αγκαλιά, βλέπω κόσμο στις καφετέριες του Κολωνακίου να ριλαξάρουν ακριβώς όπως στη Θεσσαλονίκη, κόσμο να τρέχει με κατεβασμένα τα μούτρα ή χωμένα σε εφημερίδες ακριβώς όπως και στη πόλη μου, κυκλοφοριακό χάος, μποτιλιάρισμα όλα ίδια και απαράλλαχτα, ειδικά τώρα με τις εργασίες για το μετρό και την υποθαλλάσια στη Θεσσαλονίκη φριχτά όμοια και απαράλλαχτα.Λάτρεψα το μετρό, το τράμ το γεγονός οτι μπορώ να υπολογίσω ακριβώς σε πόση ώρα θα είμαι εκει που θέλω αν μετακινούμαι με αυτά τα μέσα.Πήρα το αυτοκίνητο και έκανα βόλτες στις γύρω γειτονίες, είδα το Χαλάνδρι το πάνω το κάτω το νέο, τη Φιλοθέη, βρέθηκα χωμένη στην κίνηση και σαν ανυπόμονη που είμαι ξέχασα που βρίσκομαι και πήγα να κόψω δρόμο απο τα στενά και φυσικά χάθηκα.....αλλά παντού υπάρχουν εξυπηρετικοί άνθρωποι και ευτυχώς το δρόμο για το σπίτι πάντα τον έβρισκα στο τέλος.
Εκανα βόλτες στις βιτρίνες, στην Ερμού, στη Μητροπόλεως και προς στιγμήν νόμισα πως είμαι Θεσσαλονίκη.
Αλλά δεν είμαι στη Θεσσαλονίκη και δεν βολτάρω στους ίδιους δρόμους ακόμα και αν οι ονομασίες είναι ίδιες, οι φίλοι μου είναι 500 χιλιόμετρα μακρυά και μου λείπουν και δεν πίνω τον καφέ μου με την Νατάσσα, ούτε πηγαίνω για ποτάκι με την Τοτού ή για ψώνια με την Χριστίνα και η κουμπάρα μου δεν με βάζει να δοκιμάζω τα μαγειρικά της πειράματα για να της λέω τι να διορθώσει.
Η Χριστίνα παίρνει τηλέφωνο και κάνει παράπονα, η Νατάσσα κλαψουρίζει, η Τοτού γκρινιάζει που δεν έχω βάλει ακόμα internet camera και μικρόφωνο και η αδερφή μου παίρνει καθε μέρα κανει σβούρες μέσα στο δωμάτιο όσο μου μιλάει και μου λέει πως περνάει χωρις εμένα.
Κι εγώ είμαι σε νέο περιβάλλον μόνη μου, χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους, χωρίς τους φίλους μου....και πρέπει να προσαρμοστώ όσο γίνεται καλύτερα σ' αυτό, αλλά βέβαια είναι ακόμα αρχή.
Παλιοτόμαρο κοίτα να με αγαπάς και να με προσέχεις ε?