Και ξημέρωσε Αθήνα

Αντε ξανά στα νότια.
Αφησα τη δροσούλα και κατέβηκα στη ζέστη.
Και άντε πάλι βάλε το κουστουμάκι και πάνε στις εταιρίες για συνέντευξη και χαμογέλα και πές το ίδιο ποιηματάκι που έμαθες τόσο καλά και άκου τις ίδιες απαντήσεις και το ίδιο budget για μια δουλειά στελέχους( μαλάκα μάλλον) που δεν έχει ωράριο και παίρνει 1000 ευρώ αλλά δουλεύει στην τάδε μεγάλη εταιρεία και μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του κάποιον (μαλάκα επαναλαμβάνω). Πάντως πήγα και εταιρία 5 λεπτά απο το σπίτι μου με τα πόδια με ωραίο περιβάλλον και νορμάλ ωράριο και αληθινούς ανθρώπους και πολύ θα γούσταρα να με πάρουν. Απο την άλλη η εταιρεία που δούλευα τα τελευταία 3 χρόνια στα βόρεια έχει τα κεντρικά της εδώ και λόγω καλών σχέσεων με τα διευθυντικά στελέχη μου κάνει μια προσφορά για θέση εργασίας σε οικείο περιβάλλον, βέβαια μόλις μάθω τις λεπτομέρειες και το budget θα δείξει πόσο καλή είναι εν τέλει η προσφορά.
Πάντως τις τελευταίες μέρες είμαι αισιόδοξη και πιστεύω θα μου βγει σε καλό.
Πάντως δεν θα παραμείνω για πολύ ακόμα άνεργη.
Η σύνδεση του ίντερνετ αργεί ακόμα και δυστηχώς ιντερνετ καφέ δεν έχει στη γειτονιά μου οπότε οι επισκέψεις μου στα μπλογκ είναι περιορισμένες.
Α και τα ιντερνετ καφέ δεν τα αντέχω είμαι μια ώρα εδώ και ήδη έχω πονοκέφαλο, τι στο κόρακα μικρόφωνο έχουν καταπιεί όλοι εδω μέσα και φωνάζουν τόσο?
Χαίρομαι που το σπίτι σιγά σιγά μαζεύεται, σε ένα μήνα θα έχουμε και σαλόνι, μετά την απόκτηση πλυντηρίου βρήκα άλλο ένα λόγο να χαίρομαι.
Ανακάλυψα οτι οι δουλειές του σπιτιού μου προκαλούν νεύρα, ειδικά το σιδέρωμα. Ασε που αρχίζω να καταλαβαίνω τη μάνα μου που όποτε συμμάζευε και κάναμε ανω κάτω ανέβαζε πίεση, αρχισα να συνειδητοποιώ πόσο της μοιάζω και τρόμαξα.
Γνωρίζω κόσμο και βλέπω οτι τελικά είτε Θεσσαλονικιός είτε Αθηναίος όλοι ίδιοι είμαστε, τα ίδια ζόρια περνάμε και τους ίδιους μαλάκες βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ηρθαν και οι πρώτες επισκέψεις, ο αδερφός μου κατεύθασε και άρχισα να μετατρέπομαι σαν 2η μάνα που αγχώνεται, άστα να πάνε.
Αρχισα να συνηθίζω τη γειτονιά και τους ανθρώπους, το μετρό να μου φαίνεται κάτι φυσιολογικό σαν να υπήρχε απο πάντα, να μην χάνομαι κάθε μέρα, (το περιόρισα κάπως), να αναγνωρίζω δρόμους και να μην πανικοβάλομαι με το παραμικρό, το σπίτι μου αρχισα να το νιώθω δικό μου, οι σακούλες να εξαφανίζονται απο το χώλ, τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους και η παραμονή μου εδώ να μην είναι διακοπές αλλά καθημερινότητα.
Αυτά για αρχή, εχω μια σιγουριά οτι μέσα στις επόμενες 2 βδομάδες θα έχω βρει και δουλειά.
Δεν ξέρω γιατι απλά το νιώθω....συναίσθημα....όλα θα πάνε καλά!!!