One year blogging

Πρίν απο 1 χρόνο άνοιξα το πρώτο μου blog, αυτό που κακίν κακώς έσβησα μαζί με όλο το google λογαριασμό μου και χάθηκαν κείμενα υψίστης λογοτεχνικής σημασίας, μ@λ@κι@ς και μπούρδας, έ άνθρωπος είμαι είχα και τις κακές μου στιγμές.

Πρίν ένα χρόνο ήμουν στη φάση της βλακείας, έκανα κρεπάλες, ξενύχτια, άλλαζα γκόμενους σαν τα πουκάμισα και είχα βρεί τον έρωτα σε μια σχέση που είμασταν τρεις, η τρίτη ήμουν εγώ και η δεύτερη έγινε τάρανδος εξαιτίας της αφεντιάς μου. Όλα αυτά ξέσπασμα λόγω χωρισμού απο μια μακροχρόνια και ψυχοφθόρα σχέση.

Δεν τα λέω όλα αυτά ούτε για να παινευτώ οτι ταχα κάτι έκανα και δεν ήμουν το καλό κορίτσι ούτε επειδή μετανιώνω και ψάχνω για συγχωροχάρτι, δεν μετανιώνω για τίποτα απο όσα έχω κάνει στη ζωή μου. Ακόμα και τα λάθη μου με βοήθησαν και όταν τα έκανα κατα κάποιο τρόπο τα είχα ανάγκη. Πέρασα απο φάση που δεν με ενδιέφερε κανένας και τίποτα, που είχα κλειστεί στον εαυτό μου και στο σπίτι για να περάσω στο άλλο άκρο που του να μην με βλεπει το σπίτι παρα μόνο οταν έψαχνα κρεββάτι για ύπνο. Απο το να δουλέυω 8 ώρες και τις υπόλοιπες να χαζολογάω στο να χτυπάω 10ωρα και σαββατοκύριακα και δεύτερη δουλειά και έξτρα μαθήματα. Η μέση λύση δεν υπήρχε μόνο τα 2 άκρα και τελικά δεν μου άρεσε κανένα. Κάπου στη πορεία βρήκα τον εαυτό μου, και δεν ήταν σε κανένα απο τα 2 άκρα. Ηταν κάπου στη μέση. Καλό είναι όταν έχεις σχέση να έχεις την αποκλειστικότητα ή τουλάχιστον να νομίζεις οτι την έχεις, η άγνοια είναι ευτυχία σε αυτές τις περιπτώσεις αλλιώς είναι βλακεία σου να κάθεσε και να ανέχεσε καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν.

Γνώρισα κατα τύχη έναν άνθρωπο που είχε διάθεση να με ακούσει, να με καταλάβει χωρίς να με κρίνει και να με αγαπήσει παρά τα ελλατώματα μου ή ακόμα και γι αυτά, βρήκα κάποιες ισορροπίες στη δουλειά μου και στο σπίτι μου, βρήκα χρόνο για τους φίλους μου και έκανα τις αποστάσεις να φαίνονται 2 τσιγάρα δρόμος (α ρε aegean να σαι καλά ).

Γνώρισα ανθρώπους μέσα απο τα blog μέσα απο τα ποστ και τα σχόλια τους, έμαθα πράγματα, γέλασα, προβληματίστικα, γνώρισα κάποιους απο κοντά και τελικά κατάλαβα οτι όσο απρόσωπο κι αν φαίνεται αυτό το μαραφέτι πισω απο κάθε πληκτρολόγιο και οθόνη κρύβεται αλλος ένας άνθρωπος με τα δικά του προβλήματα και ανησυχίες, άλλοτε ίδια και άλλοτε διαφορετικά απο τα δικά μου.

Μέσα σε ένα χρόνο μεγάλωσα λίγο, όχι εξαιτίας της blogoσφαιρας αλλά χάρη σε αυτή μπορώ να δώ την αλλαγή μου μέσα απο τα ποστ όπως μέσα απο τα κείμενα σε ένα ημερολόγιο σαν αυτό που έχω κρυμένο σε κάποια κούτα ακόμα.

Πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα απο τη Θεσσαλονίκη, φέτος απο Αθήνα σε ένα χρόνο απο σήμερα ποιος ξέρει απο που?