I have a job!!!

Απο τη Δευτέρα επιτέλους αφήνω το καθησιό και πιάνω δουλειά!!!
Βαρέθηκα να ψάχνω και να περιμένω ως μάνα εξ΄ουρανού να μου έρθει η σουπερ ουάου δουλειά σαν να μου τη χρωστάει ο θεός και αποφάσισα να συμβιβαστώ. Βέβαια ο συμβιβασμός είναι οικονομικός φυσικά. Τα θετικά είναι οτι θα δουλέψω στο κεντρικό λογιστήριο της εταιρίας που δούλευα στη Θεσσαλονίκη, θετικό γιατί δεν θα είμαι σε κάποια μικρή θυγατρική αλλά στη μαμά εταιρία, μεγάλο plus για το βιογραφικό μου, θα είμαι δλδ σε ένα περιβάλλον σχετικά οικείο καθώς ξέρω τον τρόπο που δουλεύουν και τα μηχανογραφικά τους συστήματα οπότε δεν θα εχω ιδιαίτερο πρόβλημα εξοικίωσης και θα παίρνω επιτέλους και τα ένσημα που μου αναλογούν ως βοηθός λογιστή πράγμα που στερήθηκα τα τελευταία 2,5 χρόνια που με είχαν στο περίμενε. Το αρνητικό βέβαια είναι ο μισθός που φυσικά είναι ο βασικός, ανώτερος βέβαια απο αυτά που έπαιρνα στα βόρεια αλλά όχι και πολλά πράγματα, θα περιμένω το Μάρτη να κρίνουν κατα πόσο ανταπεξέρχομαι στα νέα μου καθήκοντα για να τον αυξήσουν αναλόγως. Βεβαια η εταιρία γενικά έχει καλές παροχές στους εργαζομένους και μου φτάνει να μάθω 5-10 πράγματα αρχικά και αν δεν τα βρούμε στην πορεία απο δω παν κι άλλοι. Τουλάχιστον έχω δουλίτσα και προς το παρόν αυτό μου φτάνει.
Την τρίτη κατα τα λεγόμενα της forthnet θα έχω και ιντερνέτι, ελπίζω να μην πάθω και να μην τραβήξω τα δεινά του αδερφού μου διαφορετικά βλέπω οικογενειακώς να κάνουμε καταγγελίες!!!
Αυτά τα τρομερά νέα προς το παρόν !!!

One year blogging

Πρίν απο 1 χρόνο άνοιξα το πρώτο μου blog, αυτό που κακίν κακώς έσβησα μαζί με όλο το google λογαριασμό μου και χάθηκαν κείμενα υψίστης λογοτεχνικής σημασίας, μ@λ@κι@ς και μπούρδας, έ άνθρωπος είμαι είχα και τις κακές μου στιγμές.

Πρίν ένα χρόνο ήμουν στη φάση της βλακείας, έκανα κρεπάλες, ξενύχτια, άλλαζα γκόμενους σαν τα πουκάμισα και είχα βρεί τον έρωτα σε μια σχέση που είμασταν τρεις, η τρίτη ήμουν εγώ και η δεύτερη έγινε τάρανδος εξαιτίας της αφεντιάς μου. Όλα αυτά ξέσπασμα λόγω χωρισμού απο μια μακροχρόνια και ψυχοφθόρα σχέση.

Δεν τα λέω όλα αυτά ούτε για να παινευτώ οτι ταχα κάτι έκανα και δεν ήμουν το καλό κορίτσι ούτε επειδή μετανιώνω και ψάχνω για συγχωροχάρτι, δεν μετανιώνω για τίποτα απο όσα έχω κάνει στη ζωή μου. Ακόμα και τα λάθη μου με βοήθησαν και όταν τα έκανα κατα κάποιο τρόπο τα είχα ανάγκη. Πέρασα απο φάση που δεν με ενδιέφερε κανένας και τίποτα, που είχα κλειστεί στον εαυτό μου και στο σπίτι για να περάσω στο άλλο άκρο που του να μην με βλεπει το σπίτι παρα μόνο οταν έψαχνα κρεββάτι για ύπνο. Απο το να δουλέυω 8 ώρες και τις υπόλοιπες να χαζολογάω στο να χτυπάω 10ωρα και σαββατοκύριακα και δεύτερη δουλειά και έξτρα μαθήματα. Η μέση λύση δεν υπήρχε μόνο τα 2 άκρα και τελικά δεν μου άρεσε κανένα. Κάπου στη πορεία βρήκα τον εαυτό μου, και δεν ήταν σε κανένα απο τα 2 άκρα. Ηταν κάπου στη μέση. Καλό είναι όταν έχεις σχέση να έχεις την αποκλειστικότητα ή τουλάχιστον να νομίζεις οτι την έχεις, η άγνοια είναι ευτυχία σε αυτές τις περιπτώσεις αλλιώς είναι βλακεία σου να κάθεσε και να ανέχεσε καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν.

Γνώρισα κατα τύχη έναν άνθρωπο που είχε διάθεση να με ακούσει, να με καταλάβει χωρίς να με κρίνει και να με αγαπήσει παρά τα ελλατώματα μου ή ακόμα και γι αυτά, βρήκα κάποιες ισορροπίες στη δουλειά μου και στο σπίτι μου, βρήκα χρόνο για τους φίλους μου και έκανα τις αποστάσεις να φαίνονται 2 τσιγάρα δρόμος (α ρε aegean να σαι καλά ).

Γνώρισα ανθρώπους μέσα απο τα blog μέσα απο τα ποστ και τα σχόλια τους, έμαθα πράγματα, γέλασα, προβληματίστικα, γνώρισα κάποιους απο κοντά και τελικά κατάλαβα οτι όσο απρόσωπο κι αν φαίνεται αυτό το μαραφέτι πισω απο κάθε πληκτρολόγιο και οθόνη κρύβεται αλλος ένας άνθρωπος με τα δικά του προβλήματα και ανησυχίες, άλλοτε ίδια και άλλοτε διαφορετικά απο τα δικά μου.

Μέσα σε ένα χρόνο μεγάλωσα λίγο, όχι εξαιτίας της blogoσφαιρας αλλά χάρη σε αυτή μπορώ να δώ την αλλαγή μου μέσα απο τα ποστ όπως μέσα απο τα κείμενα σε ένα ημερολόγιο σαν αυτό που έχω κρυμένο σε κάποια κούτα ακόμα.

Πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα απο τη Θεσσαλονίκη, φέτος απο Αθήνα σε ένα χρόνο απο σήμερα ποιος ξέρει απο που?

Για Θεσσαλονίκη - Αθήνα

Οταν μπλέχτηκε η Πάνω Πόλη με την Κάτω Πόλη η Πάνω αρνιόταν πεισματικά να δεχτεί το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει το Θερμαϊκό, τα κάστρα και τις μπουγάτσες.
Τα 504 χιλιόμετρα στο μυαλό της γίνανε λιγότερα και προσπαθούσε να ενώσει τις 2 πόλεις, αλλά οι άτιμες είναι τόσο ίδιες αλλά και τόσο διαφορετικές.
Ξύπνησε ξαφνικά μια μέρα ήρεμη και ανακοίνωσε στα κάστρα, το Θερμαϊκό και τις μπουγάτσες οτι τους αγαπάει πολύ αλλά θα τους αφήσει για να πάει να βρεί τα καλαμάκια και τους χαμουτζήδες.
Όλα γελάσανε δεν την είχανε ικανή ομως αυτή το είδε σαν παιχνίδι και έφυγε.
Και ακόμα παιχνίδι το βλέπει γιατι αν δεν δεις τη ζωή σαν παιχνίδι πάει την π@ύτσισες, σε τραβάει απο δώ και απο κει όπου θέλει και περνάνε τα χρόνια και ανακαλύπτεις στα 50 σου οτι τελικά έδωσες χαμένες μάχες και αυτές που είχαν ουσία τις παρέδωσες αμαχητή.
Οταν ανακάλυψα το blog του street spirit και διάβασα πως άφησε την Κάτω Πόλη για την Πάνω Πόλη για να ζήσει με τη Β. ζήλεψα το θάρρος του, αλλά κατάλαβα οτι κότσια έχουμε όλοι φτάνει να τα βρούμε μέσα μας γιατι κάπου στην πορεία της ζωής μας τα κρύψαμε, το ασφαλές ελληνικό οικογενειακό περιβάλλον μας έβαλε στη νοοοτροπία του δεν μας χρειάζονται, υπάρχουν και ασφαλείς οδοί.
Αλλα τελικά οι δύσκολοι δρόμοι είναι αυτοί που μας αλλάζουν γιατι διαφορετικά δεν μπαίνουμε στο τρυπάκι της αλλαγής είμαστε της χαλαρότητας και της ασφάλειας.
Δεν είναι κακό απλά δεν ταιριάζει σε όλους.
Ο street spirit είναι ευτυχισμένος στην Πάνω Πόλη και χαίρομαι γι αυτόν και μου δίνει κουράγιο.
Η δική μου ζωή στην κάτω πόλη δεν έχει μπει ακόμα σε τροχιά κάνει τα πρώτα της βήματα αλλά ευελπιστώ οτι θα πάρει το δρόμο της και προς το παρόν το δρομάκι είναι πολύ όμορφο κάπου θα βρει τη σωστή στροφή και θα βγεί και στην εθνική.

Υ.Γ. ( Μην εκλάβετε ως κακία απλά ως διευκρίνηση)
1) Δεν μιλάμε όλοι οι Θεσσαλονικείς με με και σε σε όλες τις προτάσεις μας, πολύ τηλεόραση βλέπετε μερικοί. Η αιτιατική μπαίνει οπου είναι απαραίτητη και όχι για το θεαθήναι.
2) Το λλλλ το παχύ δεν το έχουμε όλοι σε μεγάλο βαθμό αλλά και σε μικρές δόσεις.
3)Ο επόμενος που θα με πει επαρχιωτοπούλα ας ρίξει πρώτα μια ματιά στη καταγωγή του, δεν μπορεί όλοι να γεννήθηκαν Αθηναίοι σε αυτή την πόλη. Αλήθεια μετά απο πόσα χρόνια ξεχνάει κανείς την καταγωγή του και αυτοανακυρήσετε Αθηναίος?

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΜΕΝΑ.!!!

Και ξημέρωσε Αθήνα

Αντε ξανά στα νότια.
Αφησα τη δροσούλα και κατέβηκα στη ζέστη.
Και άντε πάλι βάλε το κουστουμάκι και πάνε στις εταιρίες για συνέντευξη και χαμογέλα και πές το ίδιο ποιηματάκι που έμαθες τόσο καλά και άκου τις ίδιες απαντήσεις και το ίδιο budget για μια δουλειά στελέχους( μαλάκα μάλλον) που δεν έχει ωράριο και παίρνει 1000 ευρώ αλλά δουλεύει στην τάδε μεγάλη εταιρεία και μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του κάποιον (μαλάκα επαναλαμβάνω). Πάντως πήγα και εταιρία 5 λεπτά απο το σπίτι μου με τα πόδια με ωραίο περιβάλλον και νορμάλ ωράριο και αληθινούς ανθρώπους και πολύ θα γούσταρα να με πάρουν. Απο την άλλη η εταιρεία που δούλευα τα τελευταία 3 χρόνια στα βόρεια έχει τα κεντρικά της εδώ και λόγω καλών σχέσεων με τα διευθυντικά στελέχη μου κάνει μια προσφορά για θέση εργασίας σε οικείο περιβάλλον, βέβαια μόλις μάθω τις λεπτομέρειες και το budget θα δείξει πόσο καλή είναι εν τέλει η προσφορά.
Πάντως τις τελευταίες μέρες είμαι αισιόδοξη και πιστεύω θα μου βγει σε καλό.
Πάντως δεν θα παραμείνω για πολύ ακόμα άνεργη.
Η σύνδεση του ίντερνετ αργεί ακόμα και δυστηχώς ιντερνετ καφέ δεν έχει στη γειτονιά μου οπότε οι επισκέψεις μου στα μπλογκ είναι περιορισμένες.
Α και τα ιντερνετ καφέ δεν τα αντέχω είμαι μια ώρα εδώ και ήδη έχω πονοκέφαλο, τι στο κόρακα μικρόφωνο έχουν καταπιεί όλοι εδω μέσα και φωνάζουν τόσο?
Χαίρομαι που το σπίτι σιγά σιγά μαζεύεται, σε ένα μήνα θα έχουμε και σαλόνι, μετά την απόκτηση πλυντηρίου βρήκα άλλο ένα λόγο να χαίρομαι.
Ανακάλυψα οτι οι δουλειές του σπιτιού μου προκαλούν νεύρα, ειδικά το σιδέρωμα. Ασε που αρχίζω να καταλαβαίνω τη μάνα μου που όποτε συμμάζευε και κάναμε ανω κάτω ανέβαζε πίεση, αρχισα να συνειδητοποιώ πόσο της μοιάζω και τρόμαξα.
Γνωρίζω κόσμο και βλέπω οτι τελικά είτε Θεσσαλονικιός είτε Αθηναίος όλοι ίδιοι είμαστε, τα ίδια ζόρια περνάμε και τους ίδιους μαλάκες βρίσκουμε στο δρόμο μας.
Ηρθαν και οι πρώτες επισκέψεις, ο αδερφός μου κατεύθασε και άρχισα να μετατρέπομαι σαν 2η μάνα που αγχώνεται, άστα να πάνε.
Αρχισα να συνηθίζω τη γειτονιά και τους ανθρώπους, το μετρό να μου φαίνεται κάτι φυσιολογικό σαν να υπήρχε απο πάντα, να μην χάνομαι κάθε μέρα, (το περιόρισα κάπως), να αναγνωρίζω δρόμους και να μην πανικοβάλομαι με το παραμικρό, το σπίτι μου αρχισα να το νιώθω δικό μου, οι σακούλες να εξαφανίζονται απο το χώλ, τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους και η παραμονή μου εδώ να μην είναι διακοπές αλλά καθημερινότητα.
Αυτά για αρχή, εχω μια σιγουριά οτι μέσα στις επόμενες 2 βδομάδες θα έχω βρει και δουλειά.
Δεν ξέρω γιατι απλά το νιώθω....συναίσθημα....όλα θα πάνε καλά!!!