Τα μάζεψα τα πράγματα....

Δεν ξερω τι είναι πιο δύσκολο να είσαι αυτός που ξεπροβοδίζει ή αυτος που ξεπροβοδίζουν?
Οταν αποχαιρετούσα πριν μερικές βδομάδες μια απο τις κολλητές μου καθώς εφευγε για Ολλανδία κρατήθηκα δεν συγκινήθηκα , ένας χρόνος είναι θα περάσει σκέφτηκα, θα της αρέσει, θα διασκεδάσει πρέπει να χαίρομαι γι αυτήν οχι να λυπάμαι που τη χάνω.
Οταν αποχαιρετούσαν εμένα πάλι κρατήθηκα, οταν έκλαιγε η Νατασσούλα σαν να με έβλεπε για τελευταία φορά γελούσα και την πείραζα.
Οταν έφτασα στην Αθήνα σκέφτηκα αυτό είναι κοίτα να το συνηθίζεις.
Δεν θα γίνω ποτέ Αθηναία και ας με πειράζουν οι φίλοι μου τώρα που ανέβηκα ξανα Θεσσαλονίκη, δεν νομίζω οτι θα με συνεπάρει η πόλη ούτε βέβαια οτι θα τη μισήσω.
Τις τελευταίες 2 βδομάδες γυρνάω με το χάρτη αγκαλιά, βλέπω κόσμο στις καφετέριες του Κολωνακίου να ριλαξάρουν ακριβώς όπως στη Θεσσαλονίκη, κόσμο να τρέχει με κατεβασμένα τα μούτρα ή χωμένα σε εφημερίδες ακριβώς όπως και στη πόλη μου, κυκλοφοριακό χάος, μποτιλιάρισμα όλα ίδια και απαράλλαχτα, ειδικά τώρα με τις εργασίες για το μετρό και την υποθαλλάσια στη Θεσσαλονίκη φριχτά όμοια και απαράλλαχτα.Λάτρεψα το μετρό, το τράμ το γεγονός οτι μπορώ να υπολογίσω ακριβώς σε πόση ώρα θα είμαι εκει που θέλω αν μετακινούμαι με αυτά τα μέσα.Πήρα το αυτοκίνητο και έκανα βόλτες στις γύρω γειτονίες, είδα το Χαλάνδρι το πάνω το κάτω το νέο, τη Φιλοθέη, βρέθηκα χωμένη στην κίνηση και σαν ανυπόμονη που είμαι ξέχασα που βρίσκομαι και πήγα να κόψω δρόμο απο τα στενά και φυσικά χάθηκα.....αλλά παντού υπάρχουν εξυπηρετικοί άνθρωποι και ευτυχώς το δρόμο για το σπίτι πάντα τον έβρισκα στο τέλος.
Εκανα βόλτες στις βιτρίνες, στην Ερμού, στη Μητροπόλεως και προς στιγμήν νόμισα πως είμαι Θεσσαλονίκη.
Αλλά δεν είμαι στη Θεσσαλονίκη και δεν βολτάρω στους ίδιους δρόμους ακόμα και αν οι ονομασίες είναι ίδιες, οι φίλοι μου είναι 500 χιλιόμετρα μακρυά και μου λείπουν και δεν πίνω τον καφέ μου με την Νατάσσα, ούτε πηγαίνω για ποτάκι με την Τοτού ή για ψώνια με την Χριστίνα και η κουμπάρα μου δεν με βάζει να δοκιμάζω τα μαγειρικά της πειράματα για να της λέω τι να διορθώσει.
Η Χριστίνα παίρνει τηλέφωνο και κάνει παράπονα, η Νατάσσα κλαψουρίζει, η Τοτού γκρινιάζει που δεν έχω βάλει ακόμα internet camera και μικρόφωνο και η αδερφή μου παίρνει καθε μέρα κανει σβούρες μέσα στο δωμάτιο όσο μου μιλάει και μου λέει πως περνάει χωρις εμένα.
Κι εγώ είμαι σε νέο περιβάλλον μόνη μου, χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους, χωρίς τους φίλους μου....και πρέπει να προσαρμοστώ όσο γίνεται καλύτερα σ' αυτό, αλλά βέβαια είναι ακόμα αρχή.
Παλιοτόμαρο κοίτα να με αγαπάς και να με προσέχεις ε?