Καπή Κολωνακίου

Αγαπημένοι μου συμπλόγκερς, μου λείψατε αλλά λόγω φόρτου εργασίας no time for blogging!!

Αποφάσισα να γράψω σήμερα για να κάνω μια καταγγελία και ελπίζω οι αρμόδιοι να εισακούσουν την έκκληση μου.
Το Κολωνάκι έχει άμμεση ανάγκη απο ΚΑΠΗ. Παρακαλώ να επισπευτούν οι διαδικασίες να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος, με τα απαραίτητα αξεσουάρ γιατί μιλάμε για Καπή στο Κολωνάκι, να έχει άνετους καναπέδες και πολυθρόνες, πολυελαίους, τεράστιες οθόνες TFT που να παίζουν ολημερίς ταινίες Α΄ διαλογής για τους γεράκους.

Χθές μετά απο βολτίτσα και μαμ στο Κολωνάκι είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε cinema να δούμε τον ¨ερωτα στα χρόνια της χολέρας¨ ένα βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκες που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη και περιγράφει εναν έρωτα 50 ετών που περίμενε καρτερικά να ολοκληρωθεί. Η ταινία καλή, αν και ήταν αργή σχεδον 3 ώρες (too much πιάνεται η μέση σου στο κάθισμα) και είχε αρκετές σκηνές που βγάζαν γέλιο παρόλο που ήταν εποχής.
Καθότι είμασταν στην περιοχή είπαμε να τη δούμε στον κινηματογράφο στο Κολωνάκι.
Καθόμαστε στις θεσούλες μας και παρατηρούμε το μέσο όρο ηλικίας, πρέπει να είμασταν τα νιάνιαρα της αίθουσας διοτι στα 100 άτομα τα 80 είχαν πατήσει τα 70.
Είμασταν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μισό αιώνα. Δίπλα μας καθόταν ένας γλυκύτατος γεράκος, ο οποίος όπως έμαθα αργότερα είναι πρώην υπουργός και μέγας πολιτικός, με τη γυναίκα του (λατέρνα απο το πολύ βραχιόλι-δακτυλίδι-κολιέ), και παραδίπλα άλλο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων.
Ξεκινά η ταινία και ξεκινάει και η διασκέδαση. Σε κάθε σκηνή η σύζυγος του γεράκου σχολίαζε, θυμόταν την προηγούμενη σκηνή και συνδύαζε τα γεγονότα, όχι μέσα στο μυαλό της όπως θα έπρεπε αλλά φωναχτά, έπιανε και συζήτηση με το άλλο ζευγάρι και ο κινηματογράφος εξελίχθηκε σε καφενέ. Ο γεράκος έπινε το ουισκάκι του και απαντούσε λακωνικά στις ερωτήσεις της συζύγου που γλώσσα δεν έβαζε μέσα η καρακάξα (πίσω απο κάθε πολιτικό κρύβεται μια καρακάξα, ένας απο τους λόγους που ο τόπος πάει κατα διαόλου).Αντεξα μια , δυο , τρεις, στο τέλος λύγισα και την έκανα την παρατήρηση, όχι οτι λύθηκε το πρόβλημα αλλά το βουλώσανε για κάποια λεπτά, σταμάτησε να μιλάει ο γεράκος και η σύζυγος έπιασε ψιλή κουβέντα με τους παραδίπλα και δεν με ενοχλούσε.
Παρά τη πίεση που ανέβηκε και τα νεύρα που γίνανε κρόσια φεύγοντας κατάλαβα τι έφταιγε.
Στην έξοδο όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες χαιρετιόντουσαν και πιάναν ψιλή κουβέντα.
Είναι πασιφανές οτι οι καημένοι οι γέροντες δεν έχουν κάποιο χώρο να συναντηθούν και να τα πούνε και πάνε στο cinema, παίρνει η Κυρα Κούλα τη Κυρα Λίτσα στο τηλέφωνο και δίνουν ραντεβού στο cinema για ψιλή κουβέντα. Βάφονται στολίζονται, παίρνουν και τα γερόντια τους και πάνε στο cinema, και θέμα συζήτησης να μην έχουν θα βρούνε χάρη στη ταινία.

Οπώς καταλαβαίνεται το πρόβλημα τους είναι μεγάλο και χρήζει άμεσης επίλυσης, μην κοιτάτε που είναι Κολωνακιώτες και δεν τους επιτρέπει η κοινωνική τους θέση να ζητήσουν κάποια πράγματα, πρέπει εμείς οι νέοι πρώτοι να τους σκεφτούμε, αν δεν έχουν ενα ΚΑΠΗ με προδιαγραφές Κολωνακίου να πάνε που θα βάλουν τις γούνες και τα μπιζού τους, τα αρώματα και τις σκιές σε έντονο πορτοκαλί και πράσινο?
Αν δεν λυπάστε αυτούς λυπηθείτε εμάς γιατί την επόμενη φορά που θα το ζήσω αυτό δεν θα το πάρω στην πλάκα και στο χαβαλέ και θα τους στείλω σε σουίτα νοσοκομείου 12κλινο παρακαλώ να τα λένε όλη μέρα.
Μην με παρεξηγείτε τους συμπαθώ τους γεράκους φτάνει να μην τους βλέπω μέσα στο λεωφορεία τις ώρες που ο κόσμος πάει στη δουλειά του και αυτοί αποφασίζουν να βολτάρουν, και στον κινηματογράφο στην προβολή που πάω εγώ.

Είμαι υπερβολική???