Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Life


Αν η ζωή είναι απρόβλεπτη το ξέρω τόσο καλά που δεν το πιστεύω.
Δεν πιστεύω στο απρόβλεπτο και το τυχαίο, για όλα υπάρχει λόγος και αιτία που συμβαίνουν άλλοτε τα προκαλούμε με τη σκέψη μας και άλλοτε με τις πράξεις μας.
Εχω να γράψω στο blog πάνω απο ένα χρόνο και μέσα σε αυτό το διάστημα αλλάξανε πολλά.

Ο πρώτος χρόνος στην Αθήνα ήταν πολύ δύσκολος.
Μπορώ να πώ οτι τη μίσησα την πόλη.
Μίσησα τη δουλεία και τους συναδέλφους μου.
Μίσησα τις αποστάσεις και τα δρομολόγια.
Μίσησα τον ίδιο μου τον εαυτό γιατι προσπάθησα να μπώ σε καλούπι και τελικά κατάλαβα οτι δεν χωράω σε καλούπια.

Στην πορεία αφού κόντεψα να πιάσω πάτο να γίνω εργασιομανής σε ενα περιβάλλον που μου έφερνε ανακατοσούρα και να νιωθω οτι τελικά δεν κολλάω εγώ με αυτήν την πόλη αποφάσισα να πάρω τη ζωή ξανα στα χερια μου.

Παραιτήθηκα και αν είχα και τον παραμικρό ενδοιασμό η Διευθύντρια μου τότε φρόντισε να με βοηθήσει να καταλάβω με την απαράδεκτη συμπεριφορά της οτι καλύτερα άνεργη παρά να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους.
Μου έφυγε ενα βάρος και απο τότε ομολογώ όλα πήραν το δρόμο τους.

Βρήκα δουλειά στα μέτρα μου και με ωράριο όπως ήθελα και τώρα πια χαίρομαι να ξυπνάω το πρωί για να πάω στη δουλειά και ας είναι πολύ πρωί για τα δεδομένα μου, δουλεύω με νέους ανθρώπους που κάνω πλάκα και παρέα και εκτός δουλειάς, εχω για Διευθύντρια εναν απίστευτο άνθρωπο που σέβομαι, που είναι πρώτα φίλη και μετά διευθύντρια, που ξέρει να σε κατευθύνει και να σε βοηθήσει να ανέβεις, εναν άνθρωπο που θεωρώ τιμή μου να συνεργάζομαι μαζί του.

Ξεκίνησα μεταπτυχιακό και άλλαξα πορεία στην καριέρα μου, μαθαίνω και γίνομαι καλύτερη και πιστεύω πιο πολύ στον εαυτό μου.

Απέκτησα τελικά καθημερινότητα και ζωή στην Αθήνα και τολμώ να πώ οτι πραγματικά διασκεδάζω!!! Είναι απίστευτο το πως νοιώθω κάθε φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη νοιώθω το ίδιο κενό κάθε φορά που αφηνω τους γονεις και τα αδερφια μου και την υπέροχη πόλη μου αλλά οταν γυρνάω Αθήνα στο σπίτι μου ξέρω οτι πια το σπίτι μου είναι εδώ.

Η μαιμουδόφατσα μου στάθηκε σε όλα τα δύσκολα με απίστευτη υπομονή και αυτός ο χρόνος ήταν πολύ καλύτερος απο τον 1ο πολύ πιο ηρεμος πολύ πιο διασκεδαστικός. Απορώ αλλά τελικά με το χρόνο δεν έρχεται μονο η συνηθεια αλλά μπορεί να μεγαλώσει και η αγάπη και τελικά να αγγίξεις την ευτυχία και να υπερβείς ακόμα και τον εαυτό σου και να κάνεις την υπέρβαση.
Σε λίγους μήνες θα κάνουμε κι εμεις αυτήν την υπέρβαση, για κάποιους είναι φυσική εξέλιξη για μας υπέρβαση, αλλά θα την κάνουμε με όλη μας την καρδιά και την καλή μας διάθεση και θα περάσουμε υπέροχα γιατι τελικά τα πράγματα είναι απλά εμεις τα κάνουμε περίπλοκα.

Καλό μας κρέμασμα....

2 σχόλια:

fresco είπε...

exw xasei arketa epeisodia, alla nomizw kati epiasa!!!

me to kalooo!

byeee;-)

Memphis Ex Noel είπε...

Τι θα γίνει με την περίπτωσή σου. Τώρα που βολευτήκαμε δηλαδή στη ζωή δε θα blogαρουμε άλλο...για σε παρακαλώ γύρνα...μη κατέβω κάτω και γίνει της κακομοίρας :p